Mijn ietwat verlegen dochter van amper 11 jaar moest deze week haar boekbespreking op school houden. Zoals altijd wilde ze het op ons, haar moeder en tweelingbroer, oefenen. Ze verraste me door bepaalde stemmetjes te gebruiken in haar verhaal en te stampvoeten als het ging om iemand die boos was. Toen ze klaar was en vroeg om opmerkingen reageerde haar broer met: "Het is de bedoeling dat je het verhaal vertelt, niet dat je toneelspeelt." Waarop mijn dochter antwoordde: "Nou, de kinderen in de klas willen ook wel eens iets anders horen dan een saai verhaal over een boek." Dat maakte me best trots op haar, want gelijk heeft ze.
Als ik terugdenk aan al die presentaties en lezingen die ik heb meegemaakt, dan waren de meesten inderdaad een stuk interessanter geweest als daar iets meer show in had gezeten.
Wat een beetje toneel, een beetje inlevings- en voorstellingsvermogen al niet kan doen in het leven.
Mijn dochter kreeg een 9½ voor haar boekbespreking, een compliment voor haar act-jes en de tip om mee te doen aan de voorleeswedstrijd.
Wat wil je als moeder nog meer.
Mijn dochter overhoorde haar broer voor een geschiedenistoets. Op een gegeven moment vroeg ze hem: "Wat heeft die ene uitvinder uitgevonden?" "Welke uitvinder?", vroeg ik haar. "Nou, er staan er twee in het werkschrift en ik bedoel niet die ene met die krullen, want die heeft de microscoop uitgevonden. Ik bedoel die andere," was haar antwoord. 
