De omweg

Vandaag deed ik het weer en ik had me zo voorgenomen het niet meer te doen. In negen van de tien gevallen lukt het me toch niet. Maar het is zo verleidelijk, die trein, mijn 'overstap', die nog één minuutje staat te wachten; even flink sprinten om een kwartiertje eerder thuis te kunnen zijn. Inwendig scheldend en tierend op de mensen die me voor de voeten lopen, duwend tegen een oudere vrouw die me niet snel genoeg de trap op loopt, gevaarlijk manoevrerend tussen fietsen en tassen van andere passagiers, botsend tegen kwaadkijkende reizigers, bijna struikelend over mijn eigen benen ren ik over het perron. Helaas zie ik net voor mijn neus de, overigens stampvolle, trein wegrijden. Er rest me niets anders dan een kwartier in de kou te wachten op de volgende trein. Mokkend kijk ik het gele monster na. Ik weet nu al dat ik me de hele verdere avond chagerijnig en gejaagd zal voelen. Zonde toch, van dat kwartiertje!

"Als je gehaast bent, neem dan een omweg", las ik laatst op een theezakje. Oftewel 'Isogaba Maware', een Japans spreekwoord. Oosterse wijsheid, die wij westerlingen ons zo moeilijk eigen kunnen maken. Maar als ik, met een hart dat nog als een razende tekeer gaat, neerplof op zo'n zwart stalen bankje en mijn ogen sluit, zie ik voor me hoe het zou zijn geweest als ik die 'omweg' wel had genomen.

Ik weet dat ik de aansluitende trein zal missen en leg me daar bij neer, ik stap rustig uit en wandel, vriendelijk glimlachend naar mijn medepassagiers, over het perron, geef de mensen die wel voor die bewuste trein willen gaan royaal de ruimte, help die oudere dame met het sjouwen van haar koffer, neem eens een kijkje in dat nieuwe tijdelijke deel van het station, waar die leuke winkeltjes zijn, bekijk de posters, die toch ook niet voor niets op zo'n station hangen, aandachtig, geniet van het winterzonnetje als ik eenmaal op de bank zit en lees eens echt in dat boek dat al een paar weken in mijn tas zit. In ieder geval is mijn zitplaats verzekerd in de volgende, dan nog lege, trein en ik kom ontspannen thuis aan. Ik ben daardoor een lievere moeder voor mijn kinderen, neem de tijd lekker voor ze te koken, met ze te eten en te praten en heb ik de rest van de avond een rustig en vredig gevoel. Uiteraard slaap ik lekkerder en word ik als een herboren mens wakker.

Waarom zou ik het me alleen maar inbeelden. Misschien kan ik die oosterse wijsheid wel in praktijk brengen. Ik neem me ernstig voor om het vanaf morgen eens te proberen. Neem jij ook eens een omweg als je je gehaast voelt?

Legend of love

Er was er eens een jongeman. Laten we hem Theofilius noemen. Theofilius ontmoette een prachtig meisje. Hij werd verliefd, hopeloos verliefd. De liefde groeide en bloeide en Theofilius wilde niets liever dan trouwen met zijn geliefde. Er was echter een probleem. Theofilius was jong, gezond en sterk. Hij moest soldaat worden in het leger van Keizer Claudius III. De keizer had ontdekt dat single mannen veel betere soldaten waren dan mannen met een vrouw en kinderen. Daarom had de keizer besloten dat het voor potentiële soldaten bij de wet verboden was om te trouwen. Theofilius ging niet bij de pakken neerzitten en vocht voor zijn liefde. Hij vond een priester die besefte dat ware liefde bevestigd moest worden. Deze priester vond de liefde zo belangrijk dat hij de wetten daarvoor aan zijn laars lapte. De priester trouwde Theofilius en zijn geliefde en, zoals dat gaat, toen er één stel over de dam was volgden er meer. De priester trouwde in het geheim veel jongemannen en vrouwen.
Was het een verrader? Merkte de keizer dat er steeds minder single mannen waren? Wie zal het zeggen, maar het verhaal gaat dat de keizer de priester ter verantwoording riep. Keizer Claudius III beval dat de arme heilige onthoofd zou worden. De priester bracht nog enige tijd in de gevangenis door. Daar vond hij zelf de ware liefde: de jonge dochter van de gevangenisbewaarder, die dagelijks langs kwam om hem te bezoeken. Het doodvonnis werd uitgevoerd op 14 februari, maar vlak voor zijn dood lukte het de priester nog om de dochter van de gevangenisbewaarder een briefje in haar handen te duwen. Op het briefje stond een simpel zinnetje: "Van je Valentijn".

Er zijn veel legendes rond Valentijnsdag. Het is toch wel een mooie gedachte dat er ooit een man was die zijn leven in de waagschaal stelde om in het geheim ware liefdes te verbinden.

Nu, in deze eeuw, is Valentijnsdag een commerciële hype geworden, mede door de Amerikaanse invloeden. Toch blijft de gedachte aan de dag van de dood van een moedige priester een moment om even bij liefde en romantiek stil te staan.
Heb jij je geliefde, je geheime liefde of iemand anders die bijzonder voor je is al een Valentijnsgroet gestuurd. Dat kan ook zonder mee te doen aan het commerciecircus, door iemand gewoon te laten merken dat je van hem of haar houdt.

Ben jij de nieuwe Ent?

Met een beetje fantasie zie je in deze oude beuk iemand die nieuwsgierig is, iemand met een grote neus die hij graag overal in steekt. Stel je eens voor dat hij verhalen zou kunnen vertellen. Verhalen over de geschiedenis van het Sonsbeekpark in Arnhem, waar hij al heel lang staat. Verhalen over de mensen die hier wandelen, spelen, sporten, werken, vrijen, ruzie maken, vechten, moorden. Zou je dan niet aan zijn lippen hangen?
De bomenstichting noemt een boom buitengewoon. Inspirerend, maar ook kwestbaar. En wie kent ze niet, die oude bomen, waar je als kind in kon klimmen om even alleen te zijn, in wiens takken je eerste schommel hing, waarin je je kon verstoppen voor boze ouders, waar je appels uit kon 'jatten', waar je met je vriendjes een geheime hut in bouwde, waarachter je stiekem je eerste sigaretje rookte, waarbij je misschien wel je eerste liefde hebt gezoend.
Sommige mensen praten met bomen, anderen 'omarmen' ze, velen vinden er rust. Bomen hebben iets, vooral de oudere exemplaren hebben een bijzondere uitstraling. Vaak zijn ze al heel erg oud en lijken ze wijs, eigenwijs misschien. Bomen zijn ook heel relaxed, volgens een liedje van Luuk en Gijs.

Een fragmentje:

Bomen he, die hebben echt geen zin om te komen
Bomen blijven gewoon staan
Ja
Maar dat hoeft ook niet
Ze hoeven nergens heen te gaan
Vet relax
Vet relax

Eey maar Gijs, bomen he die zouden ook best kunnen praten he als ze zouden willen
Ja als ze zouden willen
Maar dat doen ze niet
Want dat vinden ze gewoon niet chille
neeee man dat vinden ze niet chille
Dat vinden ze gewoon niet vet
Echt relax

Wil je het hele liedje horen? Klik dan hier.

Tolkien schiep in zijn "Lord of the Rings" het fictieve volk de 'Enten'. In eerste instantie zou je denken dat het wandelende en sprekende bomen zijn, maar dat is niet zo. Enten zijn boomherders. Deze boomherders hebben de taak om bomen te beschermen tegen dwergen die de gewoonte hebben bomen te kappen. Enten bestaan niet (meer), maar gelukkig heeft de Bomenstichting, samen met Vara's Vroege Vogels een 'Meldpunt Kappen!' in het leven geroepen. Er zijn genoeg mensen die 'dat gedoe om die oude bomen' maar tijdverspilling vinden. Ik hoop dat jij je voor kunt stellen welke belangrijke taak een boom op deze aarde heeft en dat hij, mits hij geen gevaar voor zijn omgeving oplevert natuurlijk, recht heeft op jouw bescherming.

Wil je meer informatie over bomen? De Bomenstichting heeft een leuke informatieve website.
Het Meldpunt Kappen! vind je op de website van Vara's Vroege Vogels.