De Grote Gele M

Tijdens de reis naar onze vakantiebestemming luisteren de kids en ik graag naar de Smurfen. Dat zijn van die leuke melodietjes van populaire popliedjes met echte ‘smurfige’ teksten. De teksten zijn grappig en we zingen dan ook vaak uit volle borst mee.

Eén van die liedjes tovert altijd een extra glimlach op mijn gezicht. Dat is de smurfenversie van de Pizzahut. In het liedje nodigt een van de smurfen de anderen uit om bewegingen te maken. Dat gaat als volgt:

"Oké, oké we maken allemaal even een dakje boven ons hoofd: pizzahut! Pizzahut!

En dan steken we onze handen onder onze oksels en dan maak je een soort kipbewegingen en dan roep je met z’n allen: Kentucky Fried Chicken! Kentucky Fried Chicken!

Oké en dan steken we onze handen recht voor uit en maken halve ronde cirkels als ware een grote gele M en dan zing je: Mcdonalds! Mcdonalds!"

 

Het zal veel mensen misschien ontgaan, maar een echte beelddenker zal denken: "Hoe beeld je in vredesnaam een grote GELE M uit?"

Stel je eens voor dat je kleuren uit zou beelden. Hoe zou jij dan de kleur geel laten zien?

Wil je de msurfen het liedje horen zingen? Klik dan hier.  

Samen sterk

‘Samen sterk’, dat moet poes Spooky gedacht hebben toen ze gisteren beviel van haar 3 kittens. Haar halfzusje Mickey beviel een paar dagen eerder van haar vierling. Toen Spooky begon te slepen met haar neefjes en nichtjes hadden we daar wel zo onze zorgen over. Probeerde ze de kittens van haar zusje te stelen? Moesten we ze in aparte ruimtes zetten? We besloten het even aan te zien en de volgende morgen lagen alle 7 kittens met 2 moederpoezen in een veel te kleine doos. Zo te zien pakken de beide moedertjes de zorg voor hun poezenkinderen gezamenlijk op. De kleine blinde bolletjes kat zogen bij beide moeders, als de ene poes even naar beneden gaat om onze aandacht te vragen past de ander op de kittens. Wat ik zelf heel mooi vind om te zien is hoe de beide kattenmoeders hun kroost samen verdedigen. Toen onze hond ook een kijkje wilde nemen vlogen beide moeders uit de doos, namen een brede positie in voor hun nest en hieven een luidkeels gemiauw aan.

Voorlopig gaat het prima en lijkt het een gezellige boel bij ons op zolder. Ik ben wel heel benieuwd hoe dit verder gaat als de kitten hun oogjes eenmaal open hebben.

Moodbook

Emoties, je moet er iets mee. Als je ze oppropt krijg je daar later problemen mee. Je kunt ze van je afpraten of erover schrijven. Therapeuten, maar ook ervaringsdeskundigen raden al gauw het bijhouden van een dagboek of logboekje aan. En in de meeste gevallen werkt dat heel goed.

Mijn zoon heeft het moeilijk op de middelbare school. Ik zie hem elke dag met lede ogen gaan en vraag me vaak af wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Soms heeft hij een bui waarin ik hem daar naar kan vragen, maar meestal is het de stilzwijgende koppige puber. Je kent dat vast wel: ‘Er is niks!’, met dat gezicht als een donderwolk. Schrijven is ook niet zijn sterkste kant, tenminste niet als het om zijn gevoelens gaat.

Ik heb hem voorgesteld om een moodbook bij te gaan houden. In zo’n boekje (kan natuurlijk ook elektronisch, want kids van tegenwoordig kunnen beter met het toetsenbord omgaan dan met potlood en papier) kan hij op een beeldende manier zijn gevoelens neerzetten. Het moodbook moet plaats bieden aan zaken die hem pijn doen, of waar hij boos om is, maar ook aan dingen waar hij heerlijk om kan lachen en die hem blij maken. Voor een beelddenker als hij geldt: niet teveel tekst, of helemaal niet, maar plaatjes (bijvoorbeeld via Google Afbeeldingen), tekeningen en vooral emoticons. Die lachende, sombere of verbaasde gezichtjes zijn inmiddels overal vertegenwoordigd en zo herkenbaar. Het neerzetten van een datum, gebeurtenis en een emoticon kan volstaan. Voor pubers moet het immers zo simpel mogelijk zijn. Zelfs de schoolagenda kan dienst doen als moodbook.

Nu er nog voor zorgen dat hij zo’n moodbook bij gaat houden. Misschien moet ik zelf maar eens het goede voorbeeld geven. Ik kan zo’n moodbook ook nog heel goed gebruiken.

Oh ja, ik heb ook nog een blog

Net als, denk ik, iedereen neem ik me netjes voor een weblog bij te houden als ik er een start. Net als iedereen, denk ik, merk ik dat dat best moeilijk is. Nu is er genoeg waar ik over zou willen schrijven, dat is het probleem niet. Het is meer een gebrek aan tijd. Waar besteedde ik dan het laatste jaar zoveel tijd aan dat ik niet meer aan mijn blog toekwam?

Ik heb een opleiding gedaan, heb twee operaties aan mijn rechterhand ondergaan (echt lastig als je rechts bent), er waren andere zaken die mijn tijd opeisten, maar ik denk dat ik ook veel tijd kwijt ben geraakt aan de social media. Toen ik met Twitter begon zei mijn zus: ‘Goh, dat kost je vast best veel tijd.’ ‘Welnee joh,’ zei ik braaf, ‘ik heb de pc toch meestal aan staan en als me iets te binnen schiet ga ik er gewoon even achter zitten.’ Maar dat ‘even’ wordt al gauw een uurtje, als het niet meer is, omdat ik toch ‘even’ mijn hele tijdlijn wil nalopen. En dan is er ook nog de LinkedIn-pagina, die ik uptodate moet houden, om nog maar niet te spreken van al die discussiegroepen waar ik aan deel kan nemen. Vrienden communiceren steeds vaker via Facebook. Een berichtje in de postbus dat iemand iets op mijn prikbord heeft gezet, zorgt er toch wel voor dat ik ‘even’ een kijkje neem. Het is dan niet alleen dat prikbordberichtje, want al gauw blijkt dat er meer vrienden zijn die iets hebben gedeeld, waar ik toch ‘even’ naar moet kijken. Social media kosten dus tijd, maar worden ook steeds belangrijker als je, zoals ik, werk zoekt

Toch neem ik me opnieuw voor om ook mijn weblog goed bij te gaan houden. Waarom? Op mijn CV staat dat creatief schrijven mijn hobby is. Er staat zelfs een link op naar dit weblog. Het werkt natuurlijk niet in mijn voordeel als een potentiële werkgever of eventuele opdrachtgever mijn blog bekijkt en ziet dat ik sinds augustus 2010 niets meer heb geschreven.

Uiteraard doe ik het niet alleen daarom. Creatief schrijven is nog steeds mijn hobby en ik wil graag van mijn hobby mijn werk maken. In de periode dat ik op zoek ben naar werk zal ik dus maar eens flink tijd aan mijn hobby besteden. Stel je voor dat een werk- of opdrachtgever mij kiest, juist vanwege mijn blog!