Die uitvinder met die krullen

Mijn dochter overhoorde haar broer voor een geschiedenistoets. Op een gegeven moment vroeg ze hem: "Wat heeft die ene uitvinder uitgevonden?" "Welke uitvinder?", vroeg ik haar. "Nou, er staan er twee in het werkschrift en ik bedoel niet die ene met die krullen, want die heeft de microscoop uitgevonden. Ik bedoel die andere," was haar antwoord.

Soms is het moeilijk je voor te stellen dat iemand anders niet dat plaatje van zo'n uitvinder voor ogen heeft, hé meid.

Jong geleerd, oud gedaan?!

Mijn ietwat verlegen dochter van amper 11 jaar moest deze week haar boekbespreking op school houden. Zoals altijd wilde ze het op ons, haar moeder en tweelingbroer, oefenen. Ze verraste me door bepaalde stemmetjes te gebruiken in haar verhaal en te stampvoeten als het ging om iemand die boos was. Toen ze klaar was en vroeg om opmerkingen reageerde haar broer met: "Het is de bedoeling dat je het verhaal vertelt, niet dat je toneelspeelt." Waarop mijn dochter antwoordde: "Nou, de kinderen in de klas willen ook wel eens iets anders horen dan een saai verhaal over een boek." Dat maakte me best trots op haar, want gelijk heeft ze.

Als ik terugdenk aan al die presentaties en lezingen die ik heb meegemaakt, dan waren de meesten inderdaad een stuk interessanter geweest als daar iets meer show in had gezeten.
Wat een beetje toneel, een beetje inlevings- en voorstellingsvermogen al niet kan doen in het leven.

Mijn dochter kreeg een 9½ voor haar boekbespreking, een compliment voor haar act-jes en de tip om mee te doen aan de voorleeswedstrijd.
Wat wil je als moeder nog meer.

Lach, je bent er bijna...

Twee weken geleden kwam ik ze tegen, langs de A12, tussen Ede en Veenendaal: levensgrote smileys. Een leuke, beeldende manier bedoeld om automobilisten een hart onder de riem te steken.
De beroemde smiley geeft namelijk aan hoeveel kilometer je nog af moet leggen voordat je de wegwerkzaamheden voorbij bent. Een fronsend geel gezichtje aan het begin geeft aan dat de wegopbreking 10 km lang is. En eerlijk gezegd, toen ik het lachebekje zag dat aangaf 'nog 2 km', moest ik onwillekeurig glimlachen.
Nu reed ik daar op een zondagmorgen, een betrekkelijk rustig tijdstip. Of het ook werkt op een maandagmorgen in de spits of voor iemand die deze smiley's tegen heug en meug dagelijks in de file ziet?
Ik ben benieuwd hoe jij zou reageren op zo'n beeld.

Geheugensteuntje

Nog nooit was het zo makkelijk om beelden vast te leggen dan nu in het tijdperk van de digitale camera. In een poll, die ik ergens op een website heb ingevuld, werd gevraagd wat je in ieder geval mee neemt tijdens je vakantie. Het grootste deel van de invullers noemde de digitale camera, nog voor het mobieltje en de goede boeken. Zeg nou zelf: de vakantie gaat zo snel voorbij, dat je zonder je foto's niet eens het idee hebt dat je bent weggeweest. Mijn zoontje merkte het halverwege onze vakantie al op. "Mam, wat maak jij veel foto's. Je maakt om de paar seconden wel een paar. Hoeveel heb je er inmiddels al wel niet, een stuk of duizend?" Hij zat er niet zo ver naast.
Ik probeer nu eenmaal alles vast te leggen wat er in de vakantie gebeurt. Het opzetten en afbreken van de tent, de grens die we passeren, de naam van het Gasthof waar we hebben geslapen, beelden van de stadjes en dorpjes die we bezochten. Je kunt zo lekker 'doorknippen', want je ziet direct het resultaat. Foto's die je niet mooi vindt, gooi je direct weer weg; je wordt er wel toe verplicht als je toestel steeds weer komt met de mededeling 'card full'.
Foto's: een geweldige manier toch om je vakantieherinneringen voor de eeuwigheid, of in ieder geval voor een langere tijd, vast te leggen.

Een toepassing van de digitale camera waar ik te laat aan dacht, maar die ik zeker in de toekomst zal gebruiken is die van het 'geheugensteuntje'. Tijdens een bezoekje aan de stad Lindau aan de Bodensee parkeerde ik de auto ergens ver buiten het centrum. We moesten een flink stuk lopen naar het eigenlijke eilandstadje en al gauw bleek dat ik de parkeerschijf zou moeten verzetten. Mijn kinderen vermaakten zich wel in een Kaufcentrum, dat we halverwege tegenkwamen, en ik dacht makkelijk even terug te kunnen lopen naar die ene zijstraat. Ik vergiste me daar flink in en heb ruim drie kwartier lopen zoeken naar mijn auto. Ik vond hem uiteindelijk terug in een straat waar klaarblijkelijk een groot hotel stond. Toen ik terug liep dacht ik: had ik maar een foto genomen van dat hotel of van het naambordje van de straat. Dan had ik die foto op kunnen zoeken op mijn camera en mensen kunnen vragen waar ik die straat of dat hotel kon vinden. Dat had me zeker een half uur zoeken bespaard.

Een tip voor een bezoekje aan een vreemde stad: neem je fototoestel niet alleen mee voor je latere (vakantie)herinneringen, maar denk ook eens aan het kortetermijngeheugen.

De ongeveerklok en het verrewegge buiten

Mijn dochter moest een kevertje naar buiten brengen. Het diertje zat in de wc, bij ons in de hal. Ze pakte het kevertje op met een toiletpapiertje en rende er mee naar de deur die onze woonkamer van de tuin scheidt. 'Mama, waarom loopt Natascha helemaal naar het verrewegge buiten?' vroeg haar tweelingbroer, 'De voordeur is toch veel dichterbij?'.
Enkele weken later zei mijn zoon: 'Mam, waarom hebben we alleen maar ongeveerklokken in huis?' Hij heeft gelijk, bij ons staan alle klokken een bepaald aantal minuten voor of achter. Waarom? Daarover later misschien.

Eén van de kenmerken van beelddenkers is dat ze zelfverzonnen woorden gebruiken, die gedeeltelijk overeenkomen met het juiste woord, maar waar zij iets persoonlijks aan toevoegen. Je kunt het vergelijken met kinderen in de peuter-/kleuterleeftijd. Die kleintjes hebben ook vaak een vertederende zelfverzonnen woordenschat. Logisch, want kinderen tot een jaar of vier blijken allemaal beelddenkers te zijn.

De soms heel originele woordenschat van mijn zoon kan me nog steeds vertederen, ook al is hij bijna elf.

Ook vertederend is het krabbeltje van mijn dochter, dat ze tijdens het bellen tekende om een telefoonnummer te onthouden.

Een duidelijk begin van mindmappen, maar daarover een andere keer meer.

Confusion

Ken je de kleurentest, waarbij je de kleur moet benoemen waarmee het 'kleur'woord geschreven is?


Je linker hersenhelft wil het woord lezen, je rechter hersenhelft probeert de kleur te zeggen.

Verwarrend, probeer het maar eens.

Gisteren, op die koude tweede paasdag van 2008, heb ik met mijn kinderen een verrassend leuk spel gespeeld, waarbij eigenlijk hetzelfde principe geldt.
Het is een spel met drie kleurendobbelstenen. Elke dobbelstenen heeft tweemaal de kleuren blauw, rood en geel. Op de eerste dobbelsteen staan in de niet-corresponderende kleurvlakken de woorden blauw, rood en geel geschreven (in witte letters). De tweede dobbelsteen heeft zes kleurvlakken (met op drie vlakken een cirkel, voor de moeilijke variant). De derde dobbelsteen heeft ook zes kleurvlakken, maar in elk vlak staat een actiesymbool. Er zijn vier acties mogelijk (in het basisspel): in je handen klappen, op de tafel roffelen, "pssst" roepen en je handen omhoog steken. Elke speler (het spel kan gespeeld worden door 2-5 spelers, vanaf 10 jaar) ontvangt drie kleurenkaarten - je raadt het al - in de kleuren blauw, rood en geel.
De dobbelstenen worden op tafel gegooid. De spelers bekijken de eerste twee kleurenstenen en bepalen welke kleur ontbreekt. Zo snel ze kunnen schuiven ze de kaart van de ontbrekende kleur naar het midden van de tafel (bijvoorbeeld de rode kaart bij het woordje geel, op een rode achtergrond, op de 1e en het blauwe vlakje op de 2e steen). Geven de twee eerste stenen dezelfde kleur weer (bijvoorbeeld het woordje rood, op een gele achtergrond op de 1e en het rode vlakje op de 2e steen), dan moet de actie ondernomen worden die de 3e dobbelsteen bepaalt.
De speler die een verkeerde kaart schuift of een verkeerde actie uitvoert, verliest in de ronde en moet een fiche inleveren (als hij deze heeft). Dit geldt ook voor de speler die als laatste schuift of doet. De andere spelers ontvangen een fiche.

Het leuke van het spel is dat iedereen in een ronde direct actief bezig is. In de spelregels staat dat je om jezelf moet kunnen lachen om het te spelen en dat is een terechte regel. Je kunt je namelijk flink vergissen en in verwarring worden gebracht. Beide hersenhelften worden gestimuleerd: links leest het woord op de ene steen en negeert de kleuren, rechts ziet de kleuren, echter op alle stenen. Lukt het je om beide hersenhelften tegelijk te gebruiken en sneller dan de anderen te reageren?

De naam van het verwarrende spel? Confusion. Het is een spel van Ravensburger, een echte aanrader voor een gezellige middag of avond en een goede training voor je hersenen.

Links of rechts

Het schijnt dat je aan de hand van de ballerina die je hieronder afgebeeld ziet, kunt bepalen welke hersenhelft jij het meest gebruikt. Kijk maar eens goed naar het plaatje.



Bron: The Herald Sun

Danst de ballerina met de klok mee, dan gebruik je je rechter hersenhelft, danst ze tegen de klok in dan is je linker hersenhelft actief.
Kijk eens of je haar dans van richting kunt veranderen. Met een beetje oefening gaat het je vast lukken. Als het je lukt om er een beetje mee te 'spelen', zal ze niet duizelig worden.
Bij mij werkt het als volgt: ze draait met de klok mee als ik naar afbeeldingen kijk, muziek neurie, aan iets leuks denk of iets minder leuks. Tegen de klok in draait ze als ik geconcentreerd een stuk tekst lees of een rekenopgave maak. Als de test klopt is dit logisch. Je rechter hersenhelft is namelijk o.a. verantwoordelijk voor gevoelens, emoties, verbeelding, ruimtelijk inzicht en muziek. Je linker hersenhelft is de logische kant, is o.a. verantwoordelijk voor woord en taal, wiskunde en wetenschap, analyses, feiten en orde.
Ieder mens gebruikt beide hersenhelften, alleen niet iedereen in dezelfde mate. Iemand waarbij de rechter hersenhelft beter ontwikkeld is en deze dus meer gebruikt, is vaak een beelddenker. Bij de taal- of begripsdenkers is juist de linker hersenhelft beter ontwikkeld.

Een ander testje, dat ik ergens heb gelezen: vouw je handen en kijk naar je duimen. Zit de rechterduim onder de linkerduim dan ben je iemand die vooral de rechter hersenhelft gebruikt.

Welke hersenhelft overheerst bij jou?
Wil je nog een testje doen? Doe dan de breintest.

De omweg

Vandaag deed ik het weer en ik had me zo voorgenomen het niet meer te doen. In negen van de tien gevallen lukt het me toch niet. Maar het is zo verleidelijk, die trein, mijn 'overstap', die nog één minuutje staat te wachten; even flink sprinten om een kwartiertje eerder thuis te kunnen zijn. Inwendig scheldend en tierend op de mensen die me voor de voeten lopen, duwend tegen een oudere vrouw die me niet snel genoeg de trap op loopt, gevaarlijk manoevrerend tussen fietsen en tassen van andere passagiers, botsend tegen kwaadkijkende reizigers, bijna struikelend over mijn eigen benen ren ik over het perron. Helaas zie ik net voor mijn neus de, overigens stampvolle, trein wegrijden. Er rest me niets anders dan een kwartier in de kou te wachten op de volgende trein. Mokkend kijk ik het gele monster na. Ik weet nu al dat ik me de hele verdere avond chagerijnig en gejaagd zal voelen. Zonde toch, van dat kwartiertje!

"Als je gehaast bent, neem dan een omweg", las ik laatst op een theezakje. Oftewel 'Isogaba Maware', een Japans spreekwoord. Oosterse wijsheid, die wij westerlingen ons zo moeilijk eigen kunnen maken. Maar als ik, met een hart dat nog als een razende tekeer gaat, neerplof op zo'n zwart stalen bankje en mijn ogen sluit, zie ik voor me hoe het zou zijn geweest als ik die 'omweg' wel had genomen.

Ik weet dat ik de aansluitende trein zal missen en leg me daar bij neer, ik stap rustig uit en wandel, vriendelijk glimlachend naar mijn medepassagiers, over het perron, geef de mensen die wel voor die bewuste trein willen gaan royaal de ruimte, help die oudere dame met het sjouwen van haar koffer, neem eens een kijkje in dat nieuwe tijdelijke deel van het station, waar die leuke winkeltjes zijn, bekijk de posters, die toch ook niet voor niets op zo'n station hangen, aandachtig, geniet van het winterzonnetje als ik eenmaal op de bank zit en lees eens echt in dat boek dat al een paar weken in mijn tas zit. In ieder geval is mijn zitplaats verzekerd in de volgende, dan nog lege, trein en ik kom ontspannen thuis aan. Ik ben daardoor een lievere moeder voor mijn kinderen, neem de tijd lekker voor ze te koken, met ze te eten en te praten en heb ik de rest van de avond een rustig en vredig gevoel. Uiteraard slaap ik lekkerder en word ik als een herboren mens wakker.

Waarom zou ik het me alleen maar inbeelden. Misschien kan ik die oosterse wijsheid wel in praktijk brengen. Ik neem me ernstig voor om het vanaf morgen eens te proberen. Neem jij ook eens een omweg als je je gehaast voelt?

Legend of love

Er was er eens een jongeman. Laten we hem Theofilius noemen. Theofilius ontmoette een prachtig meisje. Hij werd verliefd, hopeloos verliefd. De liefde groeide en bloeide en Theofilius wilde niets liever dan trouwen met zijn geliefde. Er was echter een probleem. Theofilius was jong, gezond en sterk. Hij moest soldaat worden in het leger van Keizer Claudius III. De keizer had ontdekt dat single mannen veel betere soldaten waren dan mannen met een vrouw en kinderen. Daarom had de keizer besloten dat het voor potentiële soldaten bij de wet verboden was om te trouwen. Theofilius ging niet bij de pakken neerzitten en vocht voor zijn liefde. Hij vond een priester die besefte dat ware liefde bevestigd moest worden. Deze priester vond de liefde zo belangrijk dat hij de wetten daarvoor aan zijn laars lapte. De priester trouwde Theofilius en zijn geliefde en, zoals dat gaat, toen er één stel over de dam was volgden er meer. De priester trouwde in het geheim veel jongemannen en vrouwen.
Was het een verrader? Merkte de keizer dat er steeds minder single mannen waren? Wie zal het zeggen, maar het verhaal gaat dat de keizer de priester ter verantwoording riep. Keizer Claudius III beval dat de arme heilige onthoofd zou worden. De priester bracht nog enige tijd in de gevangenis door. Daar vond hij zelf de ware liefde: de jonge dochter van de gevangenisbewaarder, die dagelijks langs kwam om hem te bezoeken. Het doodvonnis werd uitgevoerd op 14 februari, maar vlak voor zijn dood lukte het de priester nog om de dochter van de gevangenisbewaarder een briefje in haar handen te duwen. Op het briefje stond een simpel zinnetje: "Van je Valentijn".

Er zijn veel legendes rond Valentijnsdag. Het is toch wel een mooie gedachte dat er ooit een man was die zijn leven in de waagschaal stelde om in het geheim ware liefdes te verbinden.

Nu, in deze eeuw, is Valentijnsdag een commerciële hype geworden, mede door de Amerikaanse invloeden. Toch blijft de gedachte aan de dag van de dood van een moedige priester een moment om even bij liefde en romantiek stil te staan.
Heb jij je geliefde, je geheime liefde of iemand anders die bijzonder voor je is al een Valentijnsgroet gestuurd. Dat kan ook zonder mee te doen aan het commerciecircus, door iemand gewoon te laten merken dat je van hem of haar houdt.

Ben jij de nieuwe Ent?

Met een beetje fantasie zie je in deze oude beuk iemand die nieuwsgierig is, iemand met een grote neus die hij graag overal in steekt. Stel je eens voor dat hij verhalen zou kunnen vertellen. Verhalen over de geschiedenis van het Sonsbeekpark in Arnhem, waar hij al heel lang staat. Verhalen over de mensen die hier wandelen, spelen, sporten, werken, vrijen, ruzie maken, vechten, moorden. Zou je dan niet aan zijn lippen hangen?
De bomenstichting noemt een boom buitengewoon. Inspirerend, maar ook kwestbaar. En wie kent ze niet, die oude bomen, waar je als kind in kon klimmen om even alleen te zijn, in wiens takken je eerste schommel hing, waarin je je kon verstoppen voor boze ouders, waar je appels uit kon 'jatten', waar je met je vriendjes een geheime hut in bouwde, waarachter je stiekem je eerste sigaretje rookte, waarbij je misschien wel je eerste liefde hebt gezoend.
Sommige mensen praten met bomen, anderen 'omarmen' ze, velen vinden er rust. Bomen hebben iets, vooral de oudere exemplaren hebben een bijzondere uitstraling. Vaak zijn ze al heel erg oud en lijken ze wijs, eigenwijs misschien. Bomen zijn ook heel relaxed, volgens een liedje van Luuk en Gijs.

Een fragmentje:

Bomen he, die hebben echt geen zin om te komen
Bomen blijven gewoon staan
Ja
Maar dat hoeft ook niet
Ze hoeven nergens heen te gaan
Vet relax
Vet relax

Eey maar Gijs, bomen he die zouden ook best kunnen praten he als ze zouden willen
Ja als ze zouden willen
Maar dat doen ze niet
Want dat vinden ze gewoon niet chille
neeee man dat vinden ze niet chille
Dat vinden ze gewoon niet vet
Echt relax

Wil je het hele liedje horen? Klik dan hier.

Tolkien schiep in zijn "Lord of the Rings" het fictieve volk de 'Enten'. In eerste instantie zou je denken dat het wandelende en sprekende bomen zijn, maar dat is niet zo. Enten zijn boomherders. Deze boomherders hebben de taak om bomen te beschermen tegen dwergen die de gewoonte hebben bomen te kappen. Enten bestaan niet (meer), maar gelukkig heeft de Bomenstichting, samen met Vara's Vroege Vogels een 'Meldpunt Kappen!' in het leven geroepen. Er zijn genoeg mensen die 'dat gedoe om die oude bomen' maar tijdverspilling vinden. Ik hoop dat jij je voor kunt stellen welke belangrijke taak een boom op deze aarde heeft en dat hij, mits hij geen gevaar voor zijn omgeving oplevert natuurlijk, recht heeft op jouw bescherming.

Wil je meer informatie over bomen? De Bomenstichting heeft een leuke informatieve website.
Het Meldpunt Kappen! vind je op de website van Vara's Vroege Vogels.

De regenboogbrug

Vorige week moesten we onze zieke, bijna 13-jarige poes in laten slapen. Ik had besloten de kinderen daarbij te betrekken, om ze afscheid van hun huisdier te laten nemen. Maar hoe leg je ze uit dat je een ziek dier beter in kunt laten slapen dan het te laten lijden, waarna het na enkele dagen een pijnlijke dood zal sterven? Het poesje reageerde, hoewel door de medicijnen, nog zo aanhankelijk en goed op een aai en een knuffel. "Waarom moet ze dan dood?" vroeg mijn dochter huilend aan de dierenarts.
Ik heb mijn kinderen verteld dat ze bij het woord in'slapen' ook aan mooie dromen mogen denken. En waar kan een kat nu mooier van dromen dan lekker rennen door een wei met bloemen en duizenden vlinders om mee te spelen. Ook zou ze daar haar eerder gestorven vriendjes tegenkomen, die haar de mooiste plekjes konden wijzen. Als de poes vredig in zou slapen zou ze in zo'n mooie droom terecht kunnen komen. Als we haar weer mee naar huis zouden nemen en ze zou een paar dagen later sterven doordat ze zou stikken, dan zou ze wel eens in een nare nachtmerrie terecht kunnen komen en als de poes heel lang moet slapen is zo'n nachtmerrie een verschrikking. De kinderen gunden de poes haar mooie dromen en de dierenarts heeft haar rustig in laten slapen.

Het sterven van een huisdier kan heel ingrijpend zijn, voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Is er ook voor onze trouwe dierenvriendjes een leven na de dood? Wij, dierenliefhebbers, hopen van wel. Er is een eenvoudig, maar mooi verhaal over een regenboogbrug, waar dieren die sterven naar toe gaan om hun baasjes op te wachten. Stel je eens voor dat zoiets echt bestaat, geeft dat je dan niet heel veel troost?

Lees het verhaal van De regenboogbrug, of bekijk het Engelstalige animatiefilmpje.