Ze hadden het helemaal zelf uitgedacht, mijn kids: een welkomstceremonie voor het nichtje dat kwam logeren. Al weken van te voren was mijn dochter een uithangbord aan het schilderen. Mijn zoon maakte van oude folders wel een beker vol confetti met de perforator. Mijn zus (moeder van het nichtje) en ik werden uitdrukkelijk geïnstrueerd en mijn dochter tekende zelfs het hele scenario in een stripverhaaltje uit. Samen bespraken ze keer op keer hoe het allemaal zou verlopen. ‘Ik zie het al helemaal voor me,’ zei mijn zoon, vlak voor de grote dag. ‘Ik zie nu al hoe ze op zal kijken.’ ‘Ja, en hoe ze over de rode loper zal lopen,’ riep mijn dochter enthousiast.
Niet om de pret te bederven, maar omdat ik wel nieuwsgierig was vroeg ik ze: ‘En waar halen jullie dan een rode loper vandaan?’ Aan de stilte die volgde was te merken dat ze daar niet over hadden nagedacht. ‘Nou ja,’ meende mijn dochter, ‘dan knopen we toch een paar rode handdoeken aan elkaar.’ ‘We hebben alleen geen rode handdoeken,’ merkte ik op. Gelukkig vonden we op de vliering nog een coupon van rode stof dat ooit bestemd was voor een gordijn. De welkomstceremonie was gered.
Dit is dus duidelijk een voorbeeld van hoe beelddenkers denken. Het resultaat staat hen helder voor de ogen, maar bij de uitwerking worden er nogal eens stappen overgeslagen. Gelukkig zijn beelddenkers ook creatieve denkers en hebben ze vaak, ook op het laatste moment, wel een oplossing voorhanden.
1 opmerking:
Hoi Alie,
Ik dacht bij mezelf, laat ik nog maar eens kijken of er wat nieuws te beleven valt.
En dit is weer een leuk verhaal.
Maar dat had je me ook al eens verteld volgens mij dus ik herkende het wel.
Straks als de studie klaar is, dan denk ik dat hier wel weer meer te beleven zal zijn toch?
Groetjes, Ben
Een reactie posten