Moodbook

Emoties, je moet er iets mee. Als je ze oppropt krijg je daar later problemen mee. Je kunt ze van je afpraten of erover schrijven. Therapeuten, maar ook ervaringsdeskundigen raden al gauw het bijhouden van een dagboek of logboekje aan. En in de meeste gevallen werkt dat heel goed.

Mijn zoon heeft het moeilijk op de middelbare school. Ik zie hem elke dag met lede ogen gaan en vraag me vaak af wat er allemaal in zijn hoofd omgaat. Soms heeft hij een bui waarin ik hem daar naar kan vragen, maar meestal is het de stilzwijgende koppige puber. Je kent dat vast wel: ‘Er is niks!’, met dat gezicht als een donderwolk. Schrijven is ook niet zijn sterkste kant, tenminste niet als het om zijn gevoelens gaat.

Ik heb hem voorgesteld om een moodbook bij te gaan houden. In zo’n boekje (kan natuurlijk ook elektronisch, want kids van tegenwoordig kunnen beter met het toetsenbord omgaan dan met potlood en papier) kan hij op een beeldende manier zijn gevoelens neerzetten. Het moodbook moet plaats bieden aan zaken die hem pijn doen, of waar hij boos om is, maar ook aan dingen waar hij heerlijk om kan lachen en die hem blij maken. Voor een beelddenker als hij geldt: niet teveel tekst, of helemaal niet, maar plaatjes (bijvoorbeeld via Google Afbeeldingen), tekeningen en vooral emoticons. Die lachende, sombere of verbaasde gezichtjes zijn inmiddels overal vertegenwoordigd en zo herkenbaar. Het neerzetten van een datum, gebeurtenis en een emoticon kan volstaan. Voor pubers moet het immers zo simpel mogelijk zijn. Zelfs de schoolagenda kan dienst doen als moodbook.

Nu er nog voor zorgen dat hij zo’n moodbook bij gaat houden. Misschien moet ik zelf maar eens het goede voorbeeld geven. Ik kan zo’n moodbook ook nog heel goed gebruiken.