De rode loper

Ze hadden het helemaal zelf uitgedacht, mijn kids: een welkomstceremonie voor het nichtje dat kwam logeren. Al weken van te voren was mijn dochter een uithangbord aan het schilderen. Mijn zoon maakte van oude folders wel een beker vol confetti met de perforator. Mijn zus (moeder van het nichtje) en ik werden uitdrukkelijk geïnstrueerd en mijn dochter tekende zelfs het hele scenario in een stripverhaaltje uit. Samen bespraken ze keer op keer hoe het allemaal zou verlopen. ‘Ik zie het al helemaal voor me,’ zei mijn zoon, vlak voor de grote dag. ‘Ik zie nu al hoe ze op zal kijken.’ ‘Ja, en hoe ze over de rode loper zal lopen,’ riep mijn dochter enthousiast.
Niet om de pret te bederven, maar omdat ik wel nieuwsgierig was vroeg ik ze: ‘En waar halen jullie dan een rode loper vandaan?’ Aan de stilte die volgde was te merken dat ze daar niet over hadden nagedacht. ‘Nou ja,’ meende mijn dochter, ‘dan knopen we toch een paar rode handdoeken aan elkaar.’ ‘We hebben alleen geen rode handdoeken,’ merkte ik op. Gelukkig vonden we op de vliering nog een coupon van rode stof dat ooit bestemd was voor een gordijn. De welkomstceremonie was gered.

Dit is dus duidelijk een voorbeeld van hoe beelddenkers denken. Het resultaat staat hen helder voor de ogen, maar bij de uitwerking worden er nogal eens stappen overgeslagen. Gelukkig zijn beelddenkers ook creatieve denkers en hebben ze vaak, ook op het laatste moment, wel een oplossing voorhanden.

Een wand vol zelfvertrouwen

De kids en ik hebben het alledrie wel nodig: dat beetje meer zelfvertrouwen. De één een beetje meer dan de ander. Er zijn veel tips om je zelfverzekerder te voelen en één er van is dat je jezelf elke dag laat zien hoe goed je bent. Dat kan bijvoorbeeld door een goed cijfer ergens neer te hangen, er elke dag naar te kijken en het gevoel weer op te roepen dat je kreeg toen je dat cijfer behaalde. Ook elke dag in de spiegel kijken en jezelf een complimentje geven, geeft de mens, zoals uit onderzoek is gebleken, meer zelfvertrouwen. Zelf krijg ik elke maand een affirmatie, een overtuigende, bevestigende gedachte die je elke dag hardop uit moet spreken. Zo'n affirmatie lees je dus ook elke dag. Ons probleem: waar hangen we zoiets dan neer?

Zo is het idee ontstaan om een wand vrij te maken voor allerlei positieve dingen. Alle tienen, negens en achten, maar ook de zevens en zessen waar we trots op zijn krijgen op deze wand een plaats. Diploma’s, leuke teksten en mooie tekeningen gaan deze muur opsieren. We hangen, op ooghoogte, een mooie spiegel neer, met een tekst erboven: ‘Ook ik mag er zijn!’. Daar kunnen we elke dag in kijken en onszelf dat complimentje geven. Niet alleen onszelf overigens, we leggen ‘geeltjes’ en een pen neer en we schrijven daar de complimentjes op die we de ander geven. We gaan er een leuke positieve plek van maken: een wand vol zelfvertrouwen.

Ik probeer me nu al voor te stellen hoe die, nu nog kale muur, er over een jaar uit zal zien. Nu eerst nog een pot muurverf en een leuke spiegel kopen.

Afscheid van De Wiekslag

Mijn tweeling nam vorige week afscheid van basisschool De Wiekslag. Acht jaar lang gingen ze elke schooldag ’s morgens samen om vijf voor half negen rennend de deur uit (oké, de eerste 4 jaar bracht ik ze weg). Vijf dagen van de week stonden de gebeurtenissen op school centraal tijdens het avondeten. Verhalen over de juf of meester, over klasgenootjes (wie is op wie?), over toetsen en cijfers, over projecten, over roddels op het schoolplein. Ze vulden elkaar aan of spraken elkaar tegen. Ze maakten hetzelfde mee, maar beleefden dat vaak anders. Soms voelde ik me een buitenstaander, omdat ik niet de beelden zag die voor hen zo vanzelfsprekend waren. Maar meestal vormden beide verhalen één duidelijk geheel. Samen gingen ze de spanningen aan voor avondvierdaagsen, toesten, boekbesprekingen, spreekbeurten, schoolreisjes en uiteindelijk de traditionele afscheidsmusical.

Op de afscheidsavond stond mijn dochter huilend voor haar meester Willem, die voor haar, net als voor de andere kinderen, een kort toespraakje had. Mijn zoon huilde niet, het is per slot van rekening een jongen, maar zijn witte betrokken gezichtje sprak boekdelen. Ze zullen het missen en ik ook, die basisschooltijd.

Gelukkig hebben ze zes weken de tijd om zich voor te bereiden op een nieuw schooltijd, die van de middelbare school. Die tijd gaan ze apart beleven. Wel naar dezelfde school, maar een ander niveau en andere lestijden. En allebei andere belevenissen. Verhalen worden niet meer aangevuld of tegengesproken. Spanning wordt niet meer (zo intensief) gedeeld.
Als moeder sta ik daar met gemengde gevoelens tegenover. Het is uiteraard goed dat elk kind zijn/haar eigen leven leidt, maar die interactie tussen die twee maakte het schoolleven toch wel heel bijzonder.

Dramatische pauze

Mijn tweeling hield een spreekbeurt over Madagaskar, een duopresentatie. Ze studeerden een informatieve samenspraak in. Mijn dochter was de alleswetende gids, mijn zoon de toerist die slimme vragen stelde. Hij kreeg de lachers in de klas op de hand toen hij even zijn tekst kwijt was. ‘Ik las even een dramatische pauze in,’ vertelde hij zijn klasgenootjes en spiekte even in het script.

Thuis vertelde hij dat je dus ook een 10 kunt krijgen als je iets niet helemaal zonder fouten doet. ‘Als je ze maar aan het lachen krijgt,’ was zijn verklaring. Humor kan veel goedmaken. Stel je eens voor dat je je leraar, je baas, je partner, je buurvrouw en met wie je nog meer te maken hebt wat vaker zou laten lachen, dan knijpen ze vast wel eens een oogje dicht als je een foutje maakt.

De smaakmaker

Chipsgigant Lays heeft een bijzondere actie bedacht. ‘Maak de smaak’, bedenk je eigen chipssmaak. De actie startte al op 7 maart 2010 en heel Nederland heeft een kleine maand de tijd om mee te dingen naar die interessante hoofdprijs.
Het heeft even geduurd, maar vandaag, een dag voor de sluiting, hadden we eindelijk inspiratie genoeg om mee te doen. Geen tijd meer om smaken uit te proberen, dus moesten we onze fantasie gebruiken. Even concentreren met de ogen dicht, de verschillende smaken voor de geest halen en dan maar combineren. Wat past er bij uien? Waarmee maak je worteltjeschips lekker voor kids? Het moet ook nog origineel zijn, dus spannende combinaties zijn vast de kanshebbers.
Maar liefst zeven verschillende smaken hebben we bedacht, de kids en ik. Eén van de smaken heb ik genoemd naar deze weblog: Just Imagine. Nu maar hopen dat deze, of één van de andere zes, in de finale zit. Stel je voor: 25000 euro verdienen door met je smaakpapillen te fantaseren. Heb jij ook meegedaan?

Nieuw leven

"Mam, kom eens even mee, ik moet je iets heel moois laten zien," riep mijn zoon toen hij deze week uit school thuis kwam. Ik werd meegenomen, de tuin in. Achterin de tuin, naast de schuttingdeur, wees hij me een paar kleine gele krokussen aan. "Zo mooi," zei hij, "dat nieuwe leven in die dooie tuin." Het voorjaar begint, het seizoen van het nieuwe leven.

Ik kijk op mijn weblog en zie dat de laatste bijdrage van begin oktober 2009 is. Het Groeneveldfestival, traditioneel gehouden op de laatste zondag van de zomer. Een oogstfeest; na de tijd van hard werken is de tijd van rusten en genieten aangebroken.

Nu waren herfst en winter van 2009/2010 voor mij niet bepaald de tijd van rusten en genieten, maar dit voorjaar is voor mij wel het seizoen van nieuwe kansen.

Tijd dus om mijn weblog nieuw leven in te blazen.
Blaas je mee?