vrijdag 30 juli 2010

Een wand vol zelfvertrouwen


De kids en ik hebben het alledrie wel nodig: dat beetje meer zelfvertrouwen. De één een beetje meer dan de ander. Er zijn veel tips om je zelfverzekerder te voelen en één er van is dat je jezelf elke dag laat zien hoe goed je bent. Dat kan bijvoorbeeld door een goed cijfer ergens neer te hangen, er elke dag naar te kijken en het gevoel weer op te roepen dat je kreeg toen je dat cijfer behaalde. Ook elke dag in de spiegel kijken en jezelf een complimentje geven, geeft de mens, zoals uit onderzoek is gebleken, meer zelfvertrouwen. Zelf krijg ik elke maand een affirmatie, een overtuigende, bevestigende gedachte die je elke dag hardop uit moet spreken. Zo'n affirmatie lees je dus ook elke dag. Ons probleem: waar hangen we zoiets dan neer?

Zo is het idee ontstaan om een wand vrij te maken voor allerlei positieve dingen. Alle tienen, negens en achten, maar ook de zevens en zessen waar we trots op zijn krijgen op deze wand een plaats. Diploma’s, leuke teksten en mooie tekeningen gaan deze muur opsieren. We hangen, op ooghoogte, een mooie spiegel neer, met een tekst erboven: ‘Ook ik mag er zijn!’. Daar kunnen we elke dag in kijken en onszelf dat complimentje geven. Niet alleen onszelf overigens, we leggen ‘geeltjes’ en een pen neer en we schrijven daar de complimentjes op die we de ander geven. We gaan er een leuke positieve plek van maken: een wand vol zelfvertrouwen.

Ik probeer me nu al voor te stellen hoe die, nu nog kale muur, er over een jaar uit zal zien. Nu eerst nog een pot muurverf en een leuke spiegel kopen.

maandag 26 juli 2010

Afscheid van De Wiekslag

Mijn tweeling nam vorige week afscheid van basisschool De Wiekslag. Acht jaar lang gingen ze elke schooldag ’s morgens samen om vijf voor half negen rennend de deur uit (oké, de eerste 4 jaar bracht ik ze weg). Vijf dagen van de week stonden de gebeurtenissen op school centraal tijdens het avondeten. Verhalen over de juf of meester, over klasgenootjes (wie is op wie?), over toetsen en cijfers, over projecten, over roddels op het schoolplein. Ze vulden elkaar aan of spraken elkaar tegen. Ze maakten hetzelfde mee, maar beleefden dat vaak anders. Soms voelde ik me een buitenstaander, omdat ik niet de beelden zag die voor hen zo vanzelfsprekend waren. Maar meestal vormden beide verhalen één duidelijk geheel. Samen gingen ze de spanningen aan voor avondvierdaagsen, toesten, boekbesprekingen, spreekbeurten, schoolreisjes en uiteindelijk de traditionele afscheidsmusical.

Op de afscheidsavond stond mijn dochter huilend voor haar meester Willem, die voor haar, net als voor de andere kinderen, een kort toespraakje had. Mijn zoon huilde niet, het is per slot van rekening een jongen, maar zijn witte betrokken gezichtje sprak boekdelen. Ze zullen het missen en ik ook, die basisschooltijd.

Gelukkig hebben ze zes weken de tijd om zich voor te bereiden op een nieuw schooltijd, die van de middelbare school. Die tijd gaan ze apart beleven. Wel naar dezelfde school, maar een ander niveau en andere lestijden. En allebei andere belevenissen. Verhalen worden niet meer aangevuld of tegengesproken. Spanning wordt niet meer (zo intensief) gedeeld.
Als moeder sta ik daar met gemengde gevoelens tegenover. Het is uiteraard goed dat elk kind zijn/haar eigen leven leidt, maar die interactie tussen die twee maakte het schoolleven toch wel heel bijzonder.

donderdag 15 juli 2010

Dramatische pauze

Mijn tweeling hield een spreekbeurt over Madagaskar, een duopresentatie. Ze studeerden een informatieve samenspraak in. Mijn dochter was de alleswetende gids, mijn zoon de toerist die slimme vragen stelde. Hij kreeg de lachers in de klas op de hand toen hij even zijn tekst kwijt was. ‘Ik las even een dramatische pauze in,’ vertelde hij zijn klasgenootjes en spiekte even in het script.

Thuis vertelde hij dat je dus ook een 10 kunt krijgen als je iets niet helemaal zonder fouten doet. ‘Als je ze maar aan het lachen krijgt,’ was zijn verklaring. Humor kan veel goedmaken. Stel je eens voor dat je je leraar, je baas, je partner, je buurvrouw en met wie je nog meer te maken hebt wat vaker zou laten lachen, dan knijpen ze vast wel eens een oogje dicht als je een foutje maakt.