Afscheid van De Wiekslag

Mijn tweeling nam vorige week afscheid van basisschool De Wiekslag. Acht jaar lang gingen ze elke schooldag ’s morgens samen om vijf voor half negen rennend de deur uit (oké, de eerste 4 jaar bracht ik ze weg). Vijf dagen van de week stonden de gebeurtenissen op school centraal tijdens het avondeten. Verhalen over de juf of meester, over klasgenootjes (wie is op wie?), over toetsen en cijfers, over projecten, over roddels op het schoolplein. Ze vulden elkaar aan of spraken elkaar tegen. Ze maakten hetzelfde mee, maar beleefden dat vaak anders. Soms voelde ik me een buitenstaander, omdat ik niet de beelden zag die voor hen zo vanzelfsprekend waren. Maar meestal vormden beide verhalen één duidelijk geheel. Samen gingen ze de spanningen aan voor avondvierdaagsen, toesten, boekbesprekingen, spreekbeurten, schoolreisjes en uiteindelijk de traditionele afscheidsmusical.

Op de afscheidsavond stond mijn dochter huilend voor haar meester Willem, die voor haar, net als voor de andere kinderen, een kort toespraakje had. Mijn zoon huilde niet, het is per slot van rekening een jongen, maar zijn witte betrokken gezichtje sprak boekdelen. Ze zullen het missen en ik ook, die basisschooltijd.

Gelukkig hebben ze zes weken de tijd om zich voor te bereiden op een nieuw schooltijd, die van de middelbare school. Die tijd gaan ze apart beleven. Wel naar dezelfde school, maar een ander niveau en andere lestijden. En allebei andere belevenissen. Verhalen worden niet meer aangevuld of tegengesproken. Spanning wordt niet meer (zo intensief) gedeeld.
Als moeder sta ik daar met gemengde gevoelens tegenover. Het is uiteraard goed dat elk kind zijn/haar eigen leven leidt, maar die interactie tussen die twee maakte het schoolleven toch wel heel bijzonder.